“Gece boyunca sadece üç saat uyuyabilmişti. Sabaha karşı, birden, pencerelerin tıkırtısıyla uyandı. Altındaki karyola beşik gibi sallanmaktaydı. Dışarıdan gelen ince bir uğultu, tavandaki avizenin hareketleri, odanın duvarları ve döşemelerin aynı anda sallanmaları, Ela’da tüm eşyaların binadan dışarı fırlayacakmışlar hissini uyandırıyordu. Uykudan uyanmanın sarhoşluğu ile algıladığı bu durum, yüreğini yerinden hoplatırcasına korkuttu. O anda, sanki yüreği ağzının içinde atıyor, beyni zonkluyordu. Bu korkunç deprem anının şaşkınlığından sonra iki üç saniye içinde kendine gelir gelmez yatağından fırladı ve koridorda, kızların odasına doğru koştu…”